Omgaan met tegenslagen in een tiny house-project
Foto door: Fab Lentz op Unsplash
Er wordt vaak gezegd dat er twee zekerheden zijn in het leven: de dood en belastingen (behalve als je Max Verstappen heet, dan). Voor tiny house-projecten is er nog een derde zekerheid: tegenslagen. Elk tiny house-project krijgt hier onvermijdelijk mee te maken. Ook ons project dus.
Ik herinner me nog hoe ik een paar jaar geleden vrolijk aan tiny house-pionier Marjolein in het klein vertelde hoe ons project zo soepel verliep en dat wij misschien wel het snelst gerealiseerde tiny house-project ooit zouden worden. Famous last words.
De tegenslagen in ons project
Welke tegenslagen hebben we dan zoal gehad? Ik zet er een paar op een rijtje:
Er zijn mensen uit het project gestapt. Vaak waren die nog maar kort betrokken, maar in een paar gevallen ook lang. Hoe goed het ook klikt, levens veranderen in de aanloop naar een tiny house en soms past het dan gewoon niet meer. Dit heeft best wat impact op de groep. Niet alleen moet je een soort ‘liefdesverdriet’ verwerken, maar je moet ook de rollen en taken opnieuw verdelen.
De loods waarin de materialen voor mijn tiny house lagen opgeslagen is begin 2022 afgebrand. 36.000 euro in vlammen op. Gelukkig was de bouwer (van wie de loods was) verzekerd en had het verder geen gevolgen voor mij.
Er moest een ecologisch onderzoek worden gedaan, omdat er mogelijk een beschermde diersoort, de poelkikker, aanwezig was op het terrein. Die bleek na het onderzoek inderdaad aanwezig te zijn en er moest een ontheffing worden aangevraagd bij de provincie. Daarna moet de kikker in het actieve seizoen worden afgevangen. Pas dan kunnen we aan de slag op het terrein. Dit hele proces neemt door alle termijnen die in acht moeten worden genomen ontzettend veel tijd in beslag.
Gelukkig konden we nog wel grapjes maken over de poelkikker.
Omwonenden hebben bezwaar gemaakt tegen mijn vergunning. Ook dit heeft weer voor flink wat vertraging gezorgd, al hadden we vanwege de poelkikker toch nog niet aan de slag gekund.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over al die formele procedures die weken of maanden in beslag nemen.
Nee, als je haast hebt, moet je niet aan een tiny house-project beginnen.
Wat ik heb geleerd van de tegenslagen
Gelukkig heb ik er wel een boel van geleerd!
Om maar wat dingen te noemen:
Ik heb geleerd geduld te hebben. Voor een tiny house-project moet je geduld hebben. Heel veel geduld. Als je dat nog niet had toen je begon, dan ontwikkel je het gaandeweg wel, geloof me.
Ik heb geleerd snel weer op te krabbelen na een tegenslag. Even balen na een vervelend bericht mag, maar de volgende dag moet je er weer staan. Vastberadener dan ooit.
Ik heb geleerd creatieve oplossingen te bedenken voor uitdagingen waar we tegenaan lopen. Ons project is om verschillende redenen ontzettend complex en we lopen tegen zaken aan die voor zowel onszelf als de gemeente nieuw en lastig zijn. Maar ik ben er het type niet voor om bij de pakken neer te zitten en probeer altijd een paar stappen vooruit te denken. Zoals Ryan Holiday het formuleert in The Obstacle Is The Way: "Het is veel beter om een pessimist te zijn dan iemand die wordt overrompeld of verrast.”
Ik heb geleerd samen te werken. Een van de redenen dat ik naar de universiteit ben gegaan in plaats van naar het hbo, was dat je op de universiteit veel minder hoeft samen te werken. Dit was (en is) voor mij dus best een ding. Maar ik weet ook: dit project kan er alleen komen als we samenwerken.
Ik heb geleerd vertrouwen te hebben dat het goed komt. Wat het mooie is van veel tegenslagen krijgen: in het begin ben je na een tegenslag flink van de kaart en vraag je je af hoe dit nog goed kan komen. Maar elke volgende tegenslag maakt minder indruk. Het is dan geen berg meer waar je overheen moet, maar slechts een klein hobbeltje. Op een gegeven moment denk je: “We hebben al zoveel tegenslagen overwonnen, deze tackelen we ook wel weer.” Of, om er nog een quote van Ryan Holiday bij te pakken: “Obstakels zijn eigenlijk mogelijkheden om onszelf te testen, om nieuwe dingen te proberen en uiteindelijk te zegevieren. Het obstakel is de weg.”
Ik krijg regelmatig de vraag: als je dit allemaal van tevoren geweten had, was je er dan aan begonnen? Bovenstaande lessen had ik in ieder geval voor geen goud willen missen. Ik ben door dit project gegroeid als mens en neem mijn ervaringen de rest van mijn leven mee.
Tegelijkertijd is het ook zo dat een project zich ontwikkelt en je eindigt met iets anders dan waarmee je was begonnen. Er zitten componenten in dit project waar ik, als ik die van tevoren had geweten, geen “ja” tegen had gezegd. Maar zolang de basisprincipes van ons project overeind blijven (duurzaam, sociaal en inspirerend) moet je soms water bij de wijn doen om verder te komen.
Het aller-, állerbelangrijkste om het ondanks alle tegenslagen vol te houden is dat je duidelijk voor ogen hebt waarom je het doet. Want, schreef de Duitse filosoof en schrijver Nietzsche ooit: “Wie een waarom heeft om te leven, kan bijna elk hoe verdragen."
Enne, van Marjolein in het klein leerde ik: als je beren op de weg tegenkomt, moet je ze gewoon even een knuffel geven!